خود واقعی

داشتم فکر می کردم چقدر آدما از دور قشنگ ترن! یا متفاوت تر! وقتی بهشون نزدیک میشی و واقعیتاشون و می بینی و تفاوت رفتارشون یا حرفاشون و اون که می خواستن نشون بدن هستن و نبودن و میبینی اصلا کل ذهنیتت خراب میشه و چه حیف.. ولی اونایی هستن که هرچی بیشتر میشناسیشون به چشمت قشنگتر میان؟ اونایی که تو هر مکالمه تو هر دیدار یه بعد دیگه ازشون و می بینی که نمی دوستی؟ اونایی که تو طول زمان بیشتر شباهتاشون و به خودت می بینی؟ همونا که باهاشون حرف برای گفتن داری و از هم صحبتی باهاشون لذت می بری و زمان زود می گذره؟ اونا خیلی قشنگن